karnaval01
Üye
Merhabalar, öncelikle herkese iyi forumlar dilerim.
Burcum koç burcu, ve babamın iş sıkıntılarından sonra bayağı dağıldım, insanlardan nefret ediyorum ve insanların içine çıkmak istemiyorum, insan sesi duymak ve insanlardan emir almaktan nefret ediyorum, bi ortamda 5 insandan sonra resmen çıldırmaya başlıyorum, benim derdimi sadece bir arkadaş anlar benim gibi, fakat bu konularda ve herkesi nasıl iyi bir hayata yöneltsemde kendi kişiliğimde hep başarısızım, hep yanlışlar yaparak yanlış yolda mı yürüyorum bilmiyorum, huzursuzluk var içimde mutlu olamıyorum, zaten insanlar ölürken açlık çekerken mutlu olmak bana pek iyi bir şey gibi de gelmiyor, ama isterim mutlu olmayı neşe saçmayı, fakat hemen sinirleniyorum tam mutlu olursun bir şeylik çıkar ya işte hep var, mutluluk sebebim yok, karı kız yoksunu da değilim çok şükür fakat bi ortamım ve arkadaşım yok, çünkü dediğim gibi insanları sevmiyorum, çünkü insanlar çok havalı ve sonradan görme gibi geliyor, ama konuşmaya gelince ateisti bile müslüman yapacak şekilde kuvvetli konuşuyorum, ama kendime gelince ne huzur var ne mutluluk, çocuk sesi duysam bile hemen ya kızıyorum ya da niye kızmadım diye içime dert ediyorum, ve büyük çocuklara karışamıyorum sonra kendimi küçüğe karışıyorumda büyüğe neden karışamıyorum korkak mıyım ben diye kızıyorum ki depresyon içinde depresyon, ufacık çocuk görsem kalbim tir tir titriyo, korktuğumdan değil bir şey var ama anlayamıyorum, neden böyle bilmiyorum. Annem ve babamla aram iyi değil, ne yapsam ters tepiyor, zaten bu konuya cevap ve dermanda alamayacağım için boş yere yazıyorum ama ne fayda belki birisi içinden destek çıkar, ve beni en çok geren özentiler paten kaykay süren gençler kulağında küpe olanlar karı kızla oturup konuşanlar yani dert edilmeyecek şeyleri dert ediyorum anlayacağınız, niye böyle bilmiyorum, mesela geçen bir adam parkta oturmuş zoruma gidiyor niye gidiyor bilmiyorum ki.. Ve ya iki genç bana baktı laf atamadım üzülüyorum niye laf edemedim diye, baktı derken göz göze geldik anlamında. Ve kendime özgüvenim bir gram bile yok, sadece kendimi ezerek insanların beni seveceğini düşünüyorum, ama diğerlerinde oluyordu bu, ama bende olmuyor, şansıma tükürsem yüzüme gelir o derece saçma şansım var, birisi büyüklerine laf taksa popülerliği artıyo ben yapsam o kişi beni rezil ediyo, yani biraz özenmeye çalışsam o kişinin yaptıkları bende olmuyo niye böyle bilmiyorum niye.
Burcum koç burcu, ve babamın iş sıkıntılarından sonra bayağı dağıldım, insanlardan nefret ediyorum ve insanların içine çıkmak istemiyorum, insan sesi duymak ve insanlardan emir almaktan nefret ediyorum, bi ortamda 5 insandan sonra resmen çıldırmaya başlıyorum, benim derdimi sadece bir arkadaş anlar benim gibi, fakat bu konularda ve herkesi nasıl iyi bir hayata yöneltsemde kendi kişiliğimde hep başarısızım, hep yanlışlar yaparak yanlış yolda mı yürüyorum bilmiyorum, huzursuzluk var içimde mutlu olamıyorum, zaten insanlar ölürken açlık çekerken mutlu olmak bana pek iyi bir şey gibi de gelmiyor, ama isterim mutlu olmayı neşe saçmayı, fakat hemen sinirleniyorum tam mutlu olursun bir şeylik çıkar ya işte hep var, mutluluk sebebim yok, karı kız yoksunu da değilim çok şükür fakat bi ortamım ve arkadaşım yok, çünkü dediğim gibi insanları sevmiyorum, çünkü insanlar çok havalı ve sonradan görme gibi geliyor, ama konuşmaya gelince ateisti bile müslüman yapacak şekilde kuvvetli konuşuyorum, ama kendime gelince ne huzur var ne mutluluk, çocuk sesi duysam bile hemen ya kızıyorum ya da niye kızmadım diye içime dert ediyorum, ve büyük çocuklara karışamıyorum sonra kendimi küçüğe karışıyorumda büyüğe neden karışamıyorum korkak mıyım ben diye kızıyorum ki depresyon içinde depresyon, ufacık çocuk görsem kalbim tir tir titriyo, korktuğumdan değil bir şey var ama anlayamıyorum, neden böyle bilmiyorum. Annem ve babamla aram iyi değil, ne yapsam ters tepiyor, zaten bu konuya cevap ve dermanda alamayacağım için boş yere yazıyorum ama ne fayda belki birisi içinden destek çıkar, ve beni en çok geren özentiler paten kaykay süren gençler kulağında küpe olanlar karı kızla oturup konuşanlar yani dert edilmeyecek şeyleri dert ediyorum anlayacağınız, niye böyle bilmiyorum, mesela geçen bir adam parkta oturmuş zoruma gidiyor niye gidiyor bilmiyorum ki.. Ve ya iki genç bana baktı laf atamadım üzülüyorum niye laf edemedim diye, baktı derken göz göze geldik anlamında. Ve kendime özgüvenim bir gram bile yok, sadece kendimi ezerek insanların beni seveceğini düşünüyorum, ama diğerlerinde oluyordu bu, ama bende olmuyor, şansıma tükürsem yüzüme gelir o derece saçma şansım var, birisi büyüklerine laf taksa popülerliği artıyo ben yapsam o kişi beni rezil ediyo, yani biraz özenmeye çalışsam o kişinin yaptıkları bende olmuyo niye böyle bilmiyorum niye.
